ناپروکسن

موارد و مقدار مصرف:
الف) آرتریت روماتوئید، استئوآرتریت و اسپوندیلیت آنکیلوزان.
بزرگسالان: از راه خوراکی 500-250 میلی گرم دو بار در روز مصرف می‌ شود. روش دیگر، تجویز مقدار 250 میلی گرم در صبح و 500 میلی گرم به هنگام شب است. حداکثر میزان مجاز mg 1500 بوده که برای دوره ‌های محدود قابل استفاده است.
ب) درد خفیف تا متوسط؛ دیسمنوره اولیه.
بزرگسالان: از راه خوراکی، ابتدا مقدار 500 میلی گرم مصرف می‌ شود و به دنبال آن 250 میلی گرم هر 8 - 6 ساعت در صورت نیاز. حداکثر مقدار مصرف روزانه نباید از 25/1 گرم تجاوز کند.
پ) نقرس حاد.
بزرگسالان: از راه خوراکی، ابتدا 750 میلی گرم ، و سپس 250 میلی گرم در 8 ساعت تا رفع حمله صرف می‌ شود.
ت) آرتر یت روماتوئید نوجوانان.
کودکان: مقدار mg/kg/day 10 در دو مقدار منقسم مصرف می‌ شود.

موارد منع مصرف و احتیاط:
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط شناخته شده، بروز آسم، کهیر، برونکواسپاسم یا رینیت در بیمارانی که آسپ یرین و سایر داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی مصرف می‌ کنند.
موارد احتیاط
الف ) سابقه کهیر غول آسا یا بیماری گوارشی، زخم گوارشی، در افراد مسن، بیماری قلبی - عروقی یا کلیوی (ممکن است این موارد را بدتر کند).
ب) از مصرف این دارو در دوران بارداری (بخصوص در سه ماهه سوم ) خودداری شود ، زیرا ممکن است زایمان را طولانی کند.
پ) بیماران دچار نشانه‌های شناخته شده «سه گانه» (حساسیت مفرط به آسپیرین، رینیت، پولیپ‌های بینی، و آسم) در معرض خطر زیاد حساسیت متقاطع با آسپیرین و بروز ناگهانی اسپاسم نایژه هستند.
ت) علائم و نشانه‌های عفونت حاد (تب، درد عضلانی، اریتم) ممکن است با مصرف ناپروکسن پنهان بماند. بیماران در معرض خطر زیاد عفونت (مانند بیماران دیابتی) باید به دقت ارزیابی گردند.
ث) ممکن است خطر مننژیت آسپتیک را به ویژه در بیماران مبتلا به لوپوس و بیماری‌های بافت همبند افزایش دهد.
ج) NSAID‌ها می‌توانند منجر به افزایش خطر حوادث قلبی - عروقی ترومبوتیک شامل انفارکتوس حاد، و شروع یا تشدید هایپرتانسیون گردند.
چ) مصرف همزمان ایبوپروفن و احتمالاً سایر NSAID‌ها با آسپیرین می‌ تواند با اثرات محافظتی آسپیرین بر قلب تداخل کند.

عوارض جانبی:
اعصاب مرکزی: سردرد، خواب آلودگی، ارتشاح‌های ریوی، هیجان، سرگیجه.
قلبی ـ عروقی: ادم محیطی، نارسایی احتقانی قلب (CHF)، هایپوتانسیون، طپش قلب.
پوست: خارش، بثورات پوستی، کهیر، تعریق، اکیموز، راش.
چشم: اختلالات بینایی.
دستگاه گوارش: تهوع، درد اپی گاستر ، سوء هاضمه، استفراغ، یبوست، خونریزی گوارشی یا پرفوراسیون آن، خون نهفته در مدفوع.
ادراری ـ تناسلی: هماچوری، التهاب مثانه، شب ادراری، مسمومیت کلیوی.
خون: طولانی شدن زمان خونریز ی، آنمی آپلاستیک، نوتروپنی، آگرانولوسیتوز، ائوزینوفیلی، همولیز، ترومبوسیتوپنی
كبد: افزایش آنزیم‌های کبدی، نارسایی کبدی.
سایر عوارض: تنگی نفس ، اختلالات شنوایی، وزوز گوش، تشنگی.
توجه: در صورت بروز حساسیت مفرط یا علائم و نشانه‌های مسمومیت کبدی، باید مصرف دارو قطع شود.
مسمومیت و درمان
تظاهرات بالینی: خواب آلودگی، سوزش سردل، سوء هاضمه، تهوع و استفراغ.
درمان: معده را باید بلافاصله با تحریک استفراغ توسط شربت ایپکا یا با شستشوی معده تخلیه کرد. ذغال فعال از طریق لوله بینی - معدی به بیمار داده می‌ شود. درمان‌های علامتی و حمایتی (حمایت تنفسی و تصحیح عدم تعادل آب و الکترولیت) انجام شود. معیارهای آزمایشگاهی و علائم حیاتی بیمار به دقت پیگیری شوند. همودیالیز بی تأثیر است.

تداخل دارویی:
مصرف همزمان با داروهای ضدانعقاد و ترومبولیتیک (مشتقات کومارین، هپارین، استرپتوکیناز، یا اوروکیناز) ممکن است اثرات ضدانعقاد را تشدید کند. در صورت مصرف این دارو با سایر داروهای مهارکننده تجمع پلاکتی، مانند کاربنی سیلین تزریقی، دکستران، دی پیریدامول، پیپراسیلین، سولفین پیرازون، تیکارسیلین، اسید والپروییک، آسپیرین، سالیسیلات‌ها، یا سایر داروهای ضدالتهاب ، ممکن است مشکلات خونریزی دهنده بروز کند.
مصرف همزمان با سالیسیلات‌ها، داروهای ضدالتهاب ، الکل، کورتیکوتروپین، یا استروئیدها ممکن است سبب افزایش عوارض گوارشی، از جمله زخم و خونریزی شود . آسپیرین ممکن است فراهمی ز یستی ناپروکسن را کاهش دهد.
به دلیل اثر پروستاگلاندین‌ها بر روی متابولیسم گلوکز، مصرف همزمان ناپروکسن با انسولین یا داروهای خوراکی کاهنده قند خون ممکن است اثرات کاهنده قند خون تشدید شود.
ناپروکسن می‌ تواند داروهایی را که به میزان زیادی به پروتئین پیوند می‌ یابند از محل‌های پیوند جا به جا کند. در صورت مصرف همزمان با مشتقات کومارین، فنی توئین، وراپامیل یا نیفدیپین ممکن است مسمومیت بروز کند.
در صورت مصرف همزمان با ترکیبات طلا، سایر داروهای ضدالتهاب ، یا استامینوفن ممکن است مسمومیت کلیوی افزایش یابد.
ناپروکسن ممکن است کلیرانس کلیوی متوترکسات و لیتیم را کاهش دهد.
این دارو ممکن است اثربخشی بالینی داروهای کاهنده فشار خون و مدرها را کاهش دهد. مصرف همزمان آنها ممکن است خطر مسمومیت کلیوی را افزایش دهد.

مکانیسم اثر:
مکانیسم اثر این دارو معلوم نیست. به نظر می‌ رسد ناپروکسن ساخت پروستاگلاندین را مهار می‌ کند.

فارماكوكینتیك:
جذب: از دستگاه گوارش به سرعت و به طور کامل جذب می‌ شود. اثر این دارو طی 4-2 ساعت به اوج می‌ رسد.
پخش: به میزان زیادی به پروتیئن پیوند می‌ یابد. از جفت عبور کرده و در شیر ترشح می‌ شود.
متابولیسم: در کبد متابولیزه می‌ شود.
دفع: از طریق ادرار دفع می‌ شود. نیمه عمر آن 10 تا 20 ساعت می‌ باشد.

اشكال دارویی:

Tablet : 250mg
Tablet, Delayed Release: 500mg
Suppository: 500mg

اطلاعات دیگر:
طبقه‌بندی فارماكولوژیك: ضدالتهاب غیر استروئیدی.
طبقه‌بندی درمانی: مسکن غیراپیوئیدی، ضدتب، ضدالتهاب.
طبقه‌بندی مصرف در بارداری: رده C (در سه ماهه سوم، رده D)
نکات قابل توصیه به بیمار
1- از مصرف همزمان ناپروکسن با داروهای بدون نسخه خوددار ی کنید.
2- در صورت بروز علائم احتمالی مربوط به عوارض جانبی، فوراً به پزشک اطلاع دهید.
3-هر 3-2 روز وزن خود را اندازه گیری کنید. در صورت افزایش وزن یک و نیم کیلو یا بیشتر طی یک هفته به پزشک اطلاع دهید.
4-تا مشخص شدن اثرات CNS دارو ، هنگام انجام فعالیت‌هایی که نیاز به هوشیاری دارند ، احتیاط کنید.
5- جهت کاهش اثرات گوارشی، دارو را با غذا، شیر، یا ترکیبات آنتی اسید مصرف کنید.
مصرف در سالمندان
1- بیماران بالای 60 سال نسبت به عوارض جانبی دارو (به و یژه سمیت‌های گوارشی) حساس تر هستند.
2- اثر این دارو بر پروستاگلاندین‌های کلیه ممکن است موجب احتباس مایعات و ادم شود. این امر ممکن است در سالمندان، بخصوص بیماران مبتلا به CHF، قابل توجه باشد.
مصرف در كودكان: بی ضرر ی مصرف ناپروکسن در کودکان کوچکتر از دو سال ثابت نشده است.
مصرف در شیردهی: از آنجا که ناپروکسن در شیر مادر ترشح می‌ شود، نباید آن را در دوران شیردهی تجویز کرد.
ملاحظات اختصاصی
علاوه بر ملاحظات مربوط به تمام ضدالتهاب‌های غیر استروئیدی، رعایت موارد زیر نیز توصیه می‌ شود:
1- کمترین مقدار مصرف مؤثر دارو تجویز شود.
2- رفع درد معمولاً طی دو هفته بعد از شروع درمان شروع می‌ شود.
3- برای جلوگیری از آسیب‌های ناشی از اثرات احتمالی بر CNS، اقدامات ایمنی صورت گیرد.
4- وضعیت تعادل مایعات پیگیری گردد. علائم و نشانه ‌های احتباس مایعات، بخصوص افزایش قابل توجه وزن، پیگیری شود.
لازم است تست‌های عملکرد کبدی، کلیوی، CBC و زمان خونریزی در طی درمان درازمدت کنترل شود.
اثر بر آزمایشهای تشخیصی
ناپروکسن و متابولیت‌های آن ممکن است با 5- هیدروکسی ایندول استیک اسید (5-HIAA) و 17- هیدروکسی کورتیکواستروئید ادرار تداخل کند. اثرات فیزیولوژیک ناپروکسن ممکن است به افزایش زمان خونریزی منجر شود (این حالت ممکن است تا چهار روز بعد از قطع مصرف دارو ادامه یابد) ؛ غلظت سرمی کراتینین و پتاسیم، BUN، و ترانس آمیناز سرم نیز ممکن است افزایش یابد.