ایبوپروفن

موارد و مقدار مصرف:
الف) آرتریت ، نقرس، درد پس از كشیدن دندان:
بزرگسالان: از راه خوراكی، مقدار 800-300 میلی‌گرم 4-3 بار در روز مصرف می‌شود. حداكثر مقدار مصرف mg/ day 3200 است.
ب) آرتریت جوانان :
كودكان: از راه خوراكی ، مقدار mg/kg/day 40-20 در سه یا چهار مقدار منقسم مصرف می‌شود. در موارد خفیف‌تر بیماری، بیماران ممكن است به مقدار mg/kg/day 20 در مقادیر منقسم پاسخ دهند.
پ) كاهش تب :
بزرگسالان: از راه خوراكی، مقدار 400-200 میلی گرم هر 6-4 ساعت، برحسب نیاز، مصرف می‌شود. مقدار مصرف نباید از mg 1200 در روز بیشتر و یا طولانی تر از سه روز باشد.
كودكان 6 ماه تا 12 سال: اگر درجه حرارت بدن 39 درجه سانتی‌گراد یا كمتر باشد ، مقدار mg/kg/day 5، و اگر درجه حرارت بدن بیشتر از 39 درجه سانتی‌گراد باشد، مقدار mg/kg/day 10 از راه خوراكی مصرف می‌شود. حداكثر مقدار مصرف توصیه شده mg/kg/day 40 است.
ت) دیسمنوره اولیه :
بزرگسالان : mg 400 خوراكی هر 6-4 ساعت مصرف می‌شود.
ث) درد خفیف تا متوسط ، سردرد، كمردرد و دردهای خفیف ناشی از سرماخوردگی:
بزرگسالان : mg 400 هر 6-4 ساعت مصرف می‌شود.
كودكان: mg/kg 10خوراكی هر 8-6 ساعت مصرف می‌شود. بیشترین میزان قابل مصرف در روز mg/kg 40 می‌باشد.
مكانیسم اثر
مكانیسم اثر این دارو مشخص نیست. به نظر می‌رسد ایبوپروفن ساخت پروستاگلاندین را مهار می‌سازد.

موارد منع مصرف و احتیاط:
تداخل دارویی
مصرف همزمان با داروهای ضد انعقادی و ترومبولیتیك (مشتقات كومارین، هپارین، استرپتوكیناز، اوروكیناز) ممكن است اثرات ضد انعقادی را تشدید كند.
در صورت مصرف همزمان با داروهایی كه موجب مهار تجمع پلاكتی می‌شوند، مانند كاربنی سیلین تزریقی، دكستران، دی پیریدامول، پیپراسیلین، اسیدوالپروئیك، موگزالاكتام، آسپیرین، سالیسیلاتها، یا سایر داروهای ضد التهابی، ممكن است مشكلات خونریزی دهنده ایجاد شود.
مصرف همزمان با سالیسیلاتها، داروهای ضد التهاب، الكل، كورتیكوتروپین، یا استروئیدها ممكن است بروز عوارض گوارشی، از جمله زخم و خونریزی، را افزایش دهد.
آسپیرین ممكن است فراهمی زیستی ایبوپروفن را كاهش دهد.
مصرف همزمان با انسولین یا داروهای خوراكی پایین آورنده قند خون، به دلیل تأثیر پروستاگلاندینها بر روی متابولیسم گلوكز ، ممكن است اثرات كمی قند خون را تشدید كند.
ایبوپروفن ممكن است موجب جابجایی داروهایی كه به مقدار زیادی به پروتئین پیوند می‌یابند، از محلهای پیوند آنها شود.
مصرف همزمان با مشتقات كومارین، فنی توئین، وراپامیل، یا نیفدیپین ممكن است موجب بروز مسمومیت شود.
مصرف همزمان با تركیبات طلا، دیگر داروهای ضد التهابی، یا استامینوفن، ممكن است بروز مسمومیت كلیوی را افزایش دهد.
ایبوپروفن ممكن است كلیرانس كلیوی متوتركسات و لیتیم را كاهش دهد.
ضد اسیدها ممكن است جذب ایبوپروفن را كاهش دهند.
ایبوپروفن ممكن است اثربخشی مدرها و داروهای كاهنده فشار خون را كاهش دهد. مصرف همزمان با مدرها ممكن است مسمومیت كلیوی را افزایش دهد.
در مصرف همزمان با مهارکننده های ACE ممكن است كاهش حاد عملكرد كلیوی ایجاد شود.

تداخل دارویی:
اثر بر آزمایشهای تشخیصی
ایبوپروفن می‌تواند غلظت گلوكز خون، هموگلوبین، هماتوكریت، نوتروفیل، WBC، RBC، پلاكت و گرانولوسیت را كاهش، سطوح ازت اوره خون، كراتینین، پتاسیم سرم و ترانس آمیناز سرم را افزایش دهد.

مکانیسم اثر:
فارماكوكینتیك
جذب: 80% از دارو از راه گوارشی جذب می‌شود.
پخش: به میزان زیادی به پروتئین پیوند می‌یابد.
متابولیسم: در كبد متابولیزه می‌شود.
دفع: عمدتاً از راه ادرار ، و مقداری نیز از طریق صفراوی دفع می‌شود. نیمه عمر پلاسمـایی ایـن دارو 4-2 ساعت است.

فارماكوكینتیك:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط شناخته شده نسبت به این دارو ، در بیمارانی كه مصرف آسپیرین یا دیگر داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی در آنها موجب بروز نشانه‌های آسم ، كهیر، رینیت، پولیپ بینی، آنژیوادم می‌شود. سه ماهه آخر بارداری به دلیل ایجاد اشكال در زمان زایمان و یا مشكلاتی برای جنین.
موارد احتیاط: بیماری گوارشی با سابقه ابتلای به آن، بیماری كبدی یا كلیوی، نارسایی قلبی جبران نشده، اختلالات خونریزی دهنده (ممكن است موجب بدتر شدن این موارد شود)، زخم معده.

اشكال دارویی:

Tablet: 200, 400mg
Capsule: 200, 400mg
Suspension: 100 mg/5ml

اطلاعات دیگر:
طبقه‌بندی فارماكولوژیك: ضد التهاب غیر استروئیدی.
طبقه‌بندی درمانی: ضد درد غیرمخدر، ضد تب، ضد التهاب.
طبقه‌بندی مصرف در بارداری: رده C (در سه ماه آخر بارداری رده D)
ملاحظات اختصاصی
علاوه بر ملاحظات مربوط به تمام داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، رعایت موارد زیر نیز توصیه می‌شود:
1ـ برای به دست آوردن حداكثر نتیجه در آرتریت، ممكن است به 2-1 هفته درمان مداوم با ایبوپروفن نیاز باشد با این وجود، علائم بهبودی می‌تواند طی هفت روز ظاهر شود.
2ـ وضعیت قلبی ـ ریوی باید دقیقاً پیگیری شود. علائم حیاتی ، بخصوص تعداد ضربان قلب و فشار خون بیمار كنترل شود. بیمار را باید از جهت احتمال احتباس مایعات تحت نظر داشت.
3ـ در طول درمان با ایبوپروفن، عملكرد چشمی و گوشی بیمار باید به‌طور مرتب كنترل شود.
نكات قابل توصیه به بیمار
1ـ قبل از مصرف هر گونه داروی بدون نسخه با پزشك خود مشورت كنید.
2ـ از خود درمانی با ایبوپروفن به مدت بیش از 10 روز (جهت اثر ضد درد آن) یا بیش از 2/1 گرم در روز خودداری كنید. اگر تب بیش از سه روز ادامه یافت از مصرف ایبوپروفن خودداری كنید، مگر آنكه توسط پزشك تجویز شده باشد.
3ـ در صورت بروز هر گونه عوارض جانبی به پزشك اطلاع دهید. این عوارض معمولاً به مقدار مصرف دارو بستگی دارد.
4ـ به منظور جلوگیری از بروز صدمات، تا مشخص شدن اثر دارو بر موازین ایمنی را رعایت كرده و از انجام فعالیتهای مخاطره آمیزی كه احتیاج به هوشیاری ذهنی دارند خودداری كنید.
5ـ داروها را طبق دستور تجویز شده مصرف نموده و نیاز به پیگیری پزشكی را فراموش نكنید.
مصرف در سالمندان: بیماران بزرگتر از 60 سال ممكن است نسبت به اثرات سمی ایبوپروفن حساس تر باشند. كمترین مقدار مؤثر دارو باید مصرف شود.
مصرف در كودكان: ایمنی و كارآیی این دارو در كودكان زیر 6 ماه ثابت نشده است.
مصرف در شیردهی: ایبوپروفن به مقدار قابل توجهی در شیر ترشح نمی‌ شود. با این وجود مصرف این دارو در دوران شیردهی توصیه نمی‌ شود.
عوارض جانبی
اعصاب مركزی: سردرد ، سرگیجه، مننژیت آسپت یک، اضطراب.
قلبی ـ ‌عروقی: ادم، احتباس مایعات، ادم محیطی.
پوست: خارش، بثورات پوستی، كهیر، سندرم استیونس جانسون.
گوش: وزوز گوش.
دستگاه گوارش: ناراحتی اپی‌گاستر، تهوع، خونریزی گوارشی، یبوست، بی اشتهایی، اسهال، دفع خون مخفی، سوءهاضمه، زخم گوارشی، نفخ، سوزش سردل.
ادراری ـ تناسلی: نارسایی كلیوی حاد، ازوتمی، سیستیت، خون در ادرار.
خون: آگرانولوسیتوز، آنمی، آنمی آپلاستیك، لكوپنی، نوتروپنی، پان سیتوپنی، طولانی شدن زمان خونریزی، ترومبوسیتوپنی.
تنفسی: برونكواسپاسم.
مسمومیت و درمان
تظاهرات بالینی: سرگیجه، خواب آلودگی، پارستزی، استفراغ، تهوع، درد شكم، سردرد، تعریق، نیستاگموس، آپنه و سیانوز.
درمان: با واداشتن بیمار به استفراغ توسط شربت ایپكا یا شستشوی معده، باید محتویات معده را خالی كرده و ذغال فعال از طریق لوله بینی ـ معدی به بیمار تجویز گردد. مراقبتهای علامتی و حمایتی (حمایت تنفسی و تصحیح عدم تعادل آب و الكترولیت ) برای بیمار فراهم شود. شاخصهای آزمایشگاهی و علائم حیاتی باید دقیقاً كنترل شود. دیورز قلیایی ممكن است دفع كلیوی را افزایش دهد. دیالیز به دلیل آنكه ایبوپروفن به مقدار زیادی به پروتئین پیوند می‌یابد ، دارای ارزش ناچیزی است.